امیرالمؤمنین علی علیه السلام:
حُبُّ الرِّئاسَةِ شاغِلٌ عَن حُبِّ اللّه ِ سُبحانَهُ.
امام على علیه السلام در حکمت هاى منسوب به ایشان:
ریاستْ دوستى، از دوستى خداى سبحان باز مى دارد.
شرح نهج البلاغة: ۲۰ / ۳۰۷ / ۵۱۹.
نکته:
به نظر می رسد فرمایش امام ناظر بر ریاستی است که منشأش حب الدنیا و جهل بود و الا ریاست به معنای عامش که از مصادیق آن ریاست الهی باشد که در ولایت و امامت خود را نشان می دهد نیست.
مهمترین اثر ریاست مذموم، غفلت زایی آن است. رئیس بی تقوا مشغول حفظ جایگاه، طمع، تکبر، فخر فروشی، خودمنشی و ظلم می شود و یکی از این عوامل برای نابودی ایمان او کافی است.
دقت کنید:
امام صادق علیه السلام:
إیّاکُم وهؤلاءِ الرؤساءَ الذینَ یَتَرأّسُونَ، فَوَاللّه ِ ما خَفَقَتِ النِّعالُ خَلفَ رَجُلٍ إلّا هَلَکَ وأهلَکَ.
امام صادق علیه السلام:
از این سران ریاست پیشه بپرهیزید ؛ زیرا به خدا سوگند که کفشها در پى مردى به صدا در نیاید مگر آن که او هلاک شود و دیگران (پیروانش) را نیز به هلاکت اندازد.
الکافی: ۲/۲۹۷/۳
از این حدیث استفاده می شود که حتی نا خودآگاه و با رفتار اطرافیان ریاست طلب، اخلاق او تغییر یافته و او به خاطر احساس بزرگی کاذب هم خود را در وادی کبر می اندازد و هم دیگران را مبتلا کرده و بیمار می کند.
چاره چیست؟
مراقبت کنیم احساسات و جو حاکم از سمت دوستان و یا جامعه، ما را به سمت پذیرش ریاست نکشاند بلکه تا حجت شرعی که با عقلانیت و بر اساس تفکر و ت عمق و توجه و تدبر به دست آمده برایمان تمام نشد، اقدام به پذیرش ریاست نکنیم و بعد از پذیرفتن مسئولیت، انابه به درگاه الهی و توجه به حالات روحی خود داشته باشیم.
✍ محمد علی فتحی
درباره این سایت